Windhoek

Namibië, deel 1; vertrek Nederland

 

Het is inmiddels al weer zomer 2019 en de volgende reis staat op het programma: Namibië, Botswana en Zimbabwe. Ook lang weer naar uit moeten kijken, maar niet zo lang als vorig jaar naar onze reis naar Australië. De reis begint nogal hectisch. Op vrijdag 28 juni moest ik nog even voor het werk voor een overleg op en neer naar Londen. Nou vind ik London over het algemeen geen straf, maar om nou op de allerlaatste dag voor je vakantie nog op en neer te moeten vliegen vind ik toch wat onhandig. Het is normaal gesproken toch wel prettig om op je “normale” kantoor de boel aan kant te ruimen en nog het een en ander over te kunnen dragen. Dat zit er dit jaar dus helaas niet ik. Nou ja. Ze gaan het zonder mij echt wel overleven….

En dan. Is het zaterdag de 29ejuni en denk ik lekker op het gemak alles voor te kunnen gaan bereiden voor ons vertrek op zondag de 30e. We hebben op zondag een nachtvlucht vanaf Schiphol naar Windhoek in Namibië, met alleen een tussenstop op Luanda (Angola). 

Nou, dat op het gemak kon ik vergeten….. Blijkbaar heb ik ergens de laatste dagen iets opgelopen wat een serieuze ontsteking van mijn rechteroog heeft veroorzaakt. Nondekanonnogantoe, dat is verre van prettig. Het begon op zaterdagmiddag op te spelen. Ik dacht last te hebben van vermoeidheid van nog effetjes London, maar het is meer. Later in de middag val ik enigszins beroerd in de bank en sleep me door de avond. Om half 10 in bed gekropen in de hoop het eruit te slapen. Maar dan, zondagochtend 5 uur houd ik het niet meer uit en ga maar uit bed. Wasmachine aangezet voor nog de laatste wasjes en zo tot 7 uur gerekt. Dit voelt echt niet goed. Mijn rechteroog staat in brand en doet PIJN!

Uiteindelijk heb ik de huisartsenpost gebeld en daar kan ik gelukkig al kort na 8 uur terecht. De conclusie is snel getrokken (zover was ik eigenlijk zelf ook al wel gekomen): oogontsteking en niet mals. Potjandorie nondepietjes….en nu? Antibioticazalf en 3 x per dag smeren. Aangezien ik aangeef vandaag naar Namibië te vertrekken en hoop daar niet bij een arts terecht te moeten komen, wordt er gelukkig een heftig smeerseltje voorgeschreven. De ellende zou met een dag of twee over moeten kunnen zijn. Hoppekidee, zalf opgehaald, naar huis en de rest van de rommel ingepakt. In de middag Sven bij de KMA opgehaald, want die was op sportweekend geweest in Den Helder, lekker nog gegeten samen en vervolgens heeft Sven ons naar het station in Breda gebracht. Daar met de trein van 18.45 uur naar Schiphol, alwaar we kort over half 8 arriveren. Op ons gemak de koffers ingecheckt en wat geshopt en dan zitten we ruim op tijd bij onze gate (E17). Zo’n late vlucht heeft als voordeel dat de drukte van de dag op Schiphol ook al wel voorbij is, dus we hebben wat dat betreft niets te klagen. Vliegtuig vertrekt stipt op tijd en na nog wat film kijken gaan bij mij gelukkig de oogjes dicht (nog lekker volgeprut met zalf in de hoop dat het morgen beter zal gaan).

En zo vliegt de ziekenhuis-, inpak- en vertrekdag in een vloek en een zucht voorbij….Op naar Windhoek, Namibië.

 

Dag 2, aankomst Windhoek, Namibië

 

Het is maandagochtend rond een uurtje of 7 als het vliegtuig landt op Luanda in Angola. Het is slechts een technische tussenstop met alleen maar uitstappers. KLM heeft hier geen rechten om ook weer mensen op te pikken. Het vliegtuig wordt verder hier en daar schoongemaakt en de catering wordt weer aangevuld. Daarna is het ook alweer vlot vertrekken naar onze eindbestemming: Windhoek. Daar landen we rond half 11. Het is een klein vliegveld in een open vlakte met inclusief ons KLM vliegtuig nu 3 vliegtuigen. Alle drie blijkbaar kort achter elkaar geland, want we staan met een heleboel volk in de kleine aankomsthal. Dit is wel wat anders dan Schiphol. Geen automatische poortjes voor je pascontrole. Je moet stuk voor stuk langs de douane met je vooraf ingevulde formuliertje. Ik heb in het vliegtuig gelukkig grondig mijn huiswerk gedaan en daardoor komen wij relatief vlot door de douane. Dat levert overigens een prachtige stempel in je paspoort op. Ga ik zuinig op zijn J

Na de douane kun je in de aangrenzende hal je koffers ophalen. Ook dat vergt het nodige aan tijd. Er zijn slechts 2 bagagebanden en daarvan is er slechts 1 in gebruik. Kortom, van 3 vliegtuigen moeten alle koffers naar 1 band. Duurt effetjes, maar komt gewoon ook allemaal helemaal goed. Onze beide koffers zijn prima mee over gekomen. Volgende halte: de aankomsthal waar we moeten melden voor het ophalen van onze huurauto. En…ik wil hier ook wat geld pinnen. Beiden kosten een zee van tijd. Ik ben maar met het geld halen begonnen en na ruim een half uur wachten ben ik dan eindelijk aan de beurt. Voor 1 Euro ontvang je iets van 16 Namibische dollars. Wordt lekker rekenen. Ik ga het makkelijk houden: 15 dollars = 1 Euro. Ga je niet de mist in. 

Vervolgens de auto: duurt ook weer een uur met allerlei mitsen en maren en dat mag wel en dat mag zeker niet (en dat kost dan altijd geld…). Kortom: we hopen dat we de auto heel weer af gaan leveren, scheelt waarschijnlijk aan het einde een hoop gedoe. Wel belangrijk, in totaal zijn 3 lekke banden verzekerd. De eerste heb je bij (je reserve), mocht het meer worden, moet je het onderweg regelen en krijg je achteraf de schade vergoed. Verder ook nog belangrijk, de voorruit is verzekerd, maar alle zijruiten en de achterruit niet. Kortom, een olifant op je voorruit is verzekerd; ingeslagen zijruiten + achterruit (het dievengilde) is niet verzekerd. Allemaal uitermate hoopvol. Laat vooral niets in het zicht!

Na ontvangst van de sleutel gaan we de auto ophalen en dat blijkt het spiksplinternieuwe Nissan X-trail. Mooie auto, van alle gemakken voorzien en 4X4. Toppie, wij zijn op pad! Niet vergeten hier links te rijden overigens.

Naar Windhoek is het nog een 45 km rijden, maar dat gaat lekker vlot. Als we de luchthaven afrijden nog wel even oppassen voor wat overstekende zwijnen, maar dan gaat verder alles vlot en hebben we ook al rap ons eerste adres voor de komende nacht gevonden: Het Terra Africa House in Windhoek. Prima kamer, daar gaan we de eerste nacht wel redden. Bij aankomst ook maar direct voor vanavond het diner geregeld. De gastvrouw vraagt of ze voor ons iets kan regelen en stelt Joe’s Beerhouse voor. Klinkt goed en daar heb ik ook over gelezen. Ze regelt voor ons de taxi en die staat keurig om 18.15 uur op ons te wachten. De tussentijd hebben we benut met effetjes lekker hangen op het terras en een schoonheidsslaapje. Man, man….ik word gek van dat malle oog ondertussen. Pijn, pijn, pijn en dat is niet fijn. De zalf werkt volgens mij als een soort van trekzalf en nu zit er een megabult op en onder mijn bovenste ooglid van mijn rechteroog. Het schuurt de hele tijd over mijn oog en het irriteert me mateloos. HELP!!!

Om 18.15 uur zijn we eerst maar eens gaan eten bij Joe’s Beerhouse en dat blijkt een superleuk adres. Ik kan er helaas niet maximaal van genieten. Het eten is er goed, maar als we klaar zijn, laat ik vlot onze chauffeur bellen om ons retour naar onze lodge te brengen (het retourtje taxi kost uiteindelijk 140 dollartjes, nog geen tientje dus). Joe’s Beerhouse is echt wel een aanrader, maar je moet wel van vlees houden. Vooral de spiesen met Zebra vinden gretig aftrek (niet door ons, wij houden het bij een hamburger).

Eenmaal terug op ons slaapadres moet er eerst maar eens iets aan mijn oog gebeuren, dit houd ik niet lang meer vol….

Die bult onder mijn ooglid moet open wat mij betreft. Niet goedschiks, dan kwaadschiks. Ik heb mijn Buck-mes bij me en die ontsmet ik eerst maar eens met de betadine uit mijn apotheek. De punt van het mes is echter niet scherp genoeg, zo blijkt, om de bult door te snijden. Komt bij dat als ik al vanaf een meter afstand naar die bult wijs ik al bijna in mijn broek pies van de pijn. Kortom, mes geen succes. Over dan maar op het naaischaartje wat ik bij heb. Dezelfde ontsmettingsprocedure aangehouden, maar ook die punt van het schaartje is niet scherp genoeg. Jan kan het inmiddels allemaal maar amper aanzien. Wat nu, wat nu….

Dan komt uiteindelijk de ultieme McGyver in mij los. Die bult moet open! Met mijn Buck demonteer ik een Gilette scheermes uit mekaar. Die 3 mesjes zien er behoorlijk scherp uit. Eenmaal uit elkaar gepunnikt, heb ik met één zo’n scheermesje de onderkant van mijn ooglid opengesneden en is het mij gelukt om die bult te bereiken en ook open te ritsen. Rambo is een watje! Het is natuurlijk allemaal te ranzig eigenlijk voor woorden, maar het is mij gelukt! De druk is er direct af. De grootste pijn ook en ik kreeg het op deze manier voor mekaar om alle ellende uit mijn ooglid te drukken. Halleloeja!!! De antibioticazalf er gelijk bovenop gesmeerd, tandjes gepoetst en daarna in bed gekropen voor een hele nacht lekker tukken. Met een beetje mazzel ben ik nu van die ellendige ooginfectie verlost. De eerste vakantiedag zit er op, wij zijn goed aangekomen.