rundu, kavango river

Woensdag, 10 juli. Via Grootfontein naar Rundu

Even een tip mensen: Voor de liefhebbers van foto’s in plaats van verhalen, ik plaats regelmatig hier en daar extra foto’s bij. Op de meeste plaatsen is het aantal MBtjes dat ik kan uploaden beperkt. Dus dan komen de foto’s later dan het verhaal. Vooral de laatste dagen kon ik alleen tekst kwijt en geen foto’s.

Vandaag hebben we een behoorlijke dag reizen op het programma staan. Vandaag gaat onze volgende overnachtingsplaats de Hakusembe Lodge bij de plaats Rundu zijn. 

Gisteravond na het avondeten hier in het restaurant wacht ons een verrassing in onze tent. De temperatuur hier in Namibië varieert nogal vlot zullen we maar zeggen. Zodra de zon op is, gaat de thermostaat op standje hoog en loopt de temperatuur vlot op tot dicht tegen de 30 graden Celcius. Zodra echter de zon onder is, kun je direct je warme jas aantrekken. Dat gaat echt als een malle. Dus na het eten retour naar onze tent. Nou is een tent bepaald niet geïsoleerd en verwarming zit er niet in. Als we terugkomen in de tent hebben medewerkers van de lodge de zijkanten dichtgemaakt zodat de wind uit de tent blijft. Eenmaal in de tent denk ik: rap tanden poetsen, plassen en onder het dikke dekbed. En dan komt de verrassing… Onze bedjes zijn heerlijk voorverwarmd met een warme kruik! Heerlijk geslapen. Ik heb met kop en kont onder het dekbed gelegen met alleen het puntje van m’n neus boven het dekbed uit. ’s Ochtends weer wakker blijkt het maar 5 graden Celcius te zijn.

Vandaag dus een flinke route van zo’n 435 km. Daarom niet te veel treuzelen vanmorgen en willen we vlot op weg zijn. Althans…als dat gaat lukken. Bij het ontbijt vanmorgen is Jan zijn telefoon vergeten mee retour te nemen naar onze tent. Als we in onze tent onze spullenboel bij elkaar aan het pakken zijn, wordt er op de deur geklopt. Het is de manager van de lodge met Jan z’n telefoon. Wat een service! Maar nou komt de grap. We bedanken de manager en die draait om en is weer weg. Maar, hij heeft bij het verlaten van onze tent, de tent aan de buitenzijde afgesloten door de schuif in het slot te schuiven. Hilarisch! We zitten opgesloten in onze tent J

Na een paar minuten zie ik een vrouw met haar koffer een eindje verderop voorbij sjouwen en ik roep haar om hulp. Een beetje vreemd zal ze gedacht hebben, maar ze heeft ons uit onze tent bevrijd. Nou, de dag is in ieder geval alweer met veel lachen begonnen.

Rap verder uitgecheckt en op weg. De route loopt via Grootfontein naar Rundu. Het is een prachtige asfaltweg, dus een aardige opschieter. We hebben ons ingesteld op een reisdag, maar dat pakt uiteindelijk anders uit. Met name op het stuk tussen Grootfontein en Rundu word je geconfronteerd met het Afrika zoals we dat toch wel van nieuwsbeelden kennen. De meest arme mensen wonen zo langs de doorgaande weg, in niets meer dan hutjes waar wij onze kippen niet eens in doen. En kinderen. Heel veel kinderen. 

En zie je geen hutjes langs de weg, dan kuddes met koeien of geiten en hun hoeders. En grassnijders. Met de hand worden hier de kanten van de weg gedaan. Het gras wordt gebundeld en volgens mij weer verkocht. Of als dakbedekking voor hun hutje gebruikt. Werkelijk hutjes van plaggen en/of stalen golfplaten. Ik word daar ook wel een beetje stil van. Daar rij je dan in je welvaart op wielen. Alles hebben we bij in onze auto. Eten, drinken, geld en elkaar. Nondeju. Het is weinig eerlijk verdeeld in de wereld.

Langs de weg ook weer handelswaar. Deze keer veel houtsnijwerk. We staan onszelf toe om één keer te stoppen. Bewust niet meer, omdat we niet steeds “nee” willen zeggen. Ik weet gewoon, als we stoppen geven we geld uit (moeilijk uit te leggen misschien, maar zowel Jan als ik hopen dan een druppel op een gloeiende plaat te zijn). Kortom, we zoeken een stalletje met houtsnijwerk om bij te stoppen. Eerder deze week hebben we een zak met appels gekocht. Die haal ik hier uit de kofferbak. Bij de handelswaar een man, vrouw en 3 kinderen. Als ik vraag of de kinderen een appeltje willen, komt heel het spul aangerend. En van 3 worden het er rap meer. De zak met appels (zo’n 15 stuks) gaat in no time leeg en levert mij de mooiste foto van de dag op. Allemaal happy met een appel. 

Uit de handelswaar zoek ik een olifant uit en die betaal ik waarschijnlijk te duur, maar het kan me geen reet schelen. Wat me helemaal aan het hart gaat is één van de kinderen met een vergroeide arm en een misvormd been. Ik weet het, ik weet het, je bent echt maar een druppel op een gloeiende plaat. En geen idee of het geld wat ik de jongen geef goed terecht komt, maar ik hoop het van harte. De dankbaarheid die we op dit moment krijgen nemen ze ons in ieder geval niet meer af. 

Rond half 3 en met nu al te veel indrukken van deze dag komen we bij onze lodge aan. Prachtig gelegen aan de Kavango rivier hebben wij voor de komende nacht een eigen huisje. Eenmaal ingecheckt staan de 2 dragers van onze koffers bij onze auto te kijken naar onze alternatieve kentekenplaat aan de achterzijde. “Verloren” geven we aan. En beide heren zeggen dat het hier in Rundu mogelijk is om een nieuwe te laten maken (hebben we eerder gehoord….). Nadat ze onze koffers naar ons huisje hebben gedragen geven ze aan dat ze wel voor ons willen informeren. Okay, we gaan het wel horen. 

En inderdaad. Effetjes later komen ze melden dat ze een adres in Rundu hebben waar we een nieuwe kentekenplaat kunnen laten maken. Zo gezegd, zo gedaan. En zo nemen we één van onze dragers als gids mee naar Rundu voor een nieuw plaat. Rundu blijkt een aparte stad, waar ik denk ik als blanke niet heel makkelijk uit de auto zou stappen. Maar nu hebben we een begeleider bij en wordt het ons wat dat betreft makkelijk gemaakt. 

De missie mislukt overigens met hetzelfde verhaal als in Walvisbaai. Een Zuid-Afrika-plaat kan men (ook hier) niet laten maken. Dus zonder plaat, maar met weer een ervaring rijker komen we ruim een uur later weer terug bij onze lodge. 

Het is dan al bijna 17.00 uur, dus we moeten opschieten. Hoezo dan? Om 17.00 uur vertrekt ons bootje voor een tocht over de Kavango rivier. De Kavango ziet er relatief simpel uit en we verwachten wel een mooie tocht, maar zonder veel bijzonderheden (aan de overkant zit je overigens in Angola). Niets is echter minder waar! We komen diverse soorten vogels tegen, met de meest bijzondere: een visarend, een paar krokodillen en een Hippo (nijlpaard). Joehoe! Die zijn we nog nooit eerder in het wild tegen gekomen. Kijk dat is natuurlijk leuk. En, dan hebben we ook nog eens een prachtige zonsondergang op de rivier meegemaakt en worden we bij terugkomst bij de lodge door al het personeel van de lodge toegezongen. 

Alle mensen, wat een hoop verschillende indrukken vandaag! Heerlijk. Morgen zitten we echter ook alweer halverwege onze vakantie. De tijd vliegt helaas voorbij…