Dinsdag, 30 mei 2023 – Van Mt. Elizabeth Station naar de Bell Gorge Wilderness Lodge en Manning Gorge

Het is weer lekker fris (zeg maar gewoon koud) als we vanmorgen wakker worden. Prima geslapen in de koelcel. Het heeft wel z’n charme. Geen wallabies vanmorgen, wel de hond. Om 7 uur kuieren we al richting ontbijt. Lekker buiten in de zon ons ontbijtje gedaan. Met de zon erbij warmt het al vlot weer op. Lekker aan onze boterham zien we verderop de eerste wallabie van de dag over het terrein springen. Eenmaal buikjes vol, ruimen we onze rommel weer in Les en gaan we aan onze route van vandaag beginnen. 

Voordat we vertrekken controleert Jan eerst nog de auto. We zien wel dat de koelvloeistof wat laag staat; op het minimum. We vragen aan de beheerder of hij evt. Koelvloeistof heeft om aan te vullen. ‘No worries’ krijgen we te horen. In een Landcruiser kun je alles inkappen. Loopt het beste op bier. Gewapend met een fles water loopt Simon met me mee en vult het reservoir van Les aan tot een voldoende niveau. Nou dat kan er nog wel bij…

Wat ik eerder vergeten ben om te vermelden is, dat na de Pentecost crossing er nog meer alarmmeldingen zijn in Les. De eerste was natuurlijk de rem-assist, maar inmiddels geeft ook de cruise control een ‘malfunction’ melding, brandt het motor lampje en nog een lampje van volgens mij het anti-slipsysteem. Tja… Aan de auto merken we verder echt helemaal niks. Rijdt als een malle. Met de koelvloeistof weer op niveau besluiten we er gewoon weer mee door te gaan. 

Het is geen lange route, dus geeft het voldoende tijd om onderweg nog e.e.a. te gaan ondernemen. Eerst moeten we van het terrein van Mt. Elizabeth Station af zien te komen. Na 16 km komen we bij de toegangspoort. Onderweg naar de uitgang zien we dubbellucht bandensporen… We denken dat de vee-truck er al is. We rijden op het terrein de afslag naar de ‘cattle yard’ voorbij. Hadden we niet moeten doen 

Eenmaal door de poort is het nog een 15 km naar de GRR, daar rechtsaf richting Bell Gorge. Na nog eens 30 km komen we dan bij het Mt. Barnett Roadhouse. Een leuke koffiestop, en ook wel een welkome stop, want onze Les heeft Diesel nodig. We gooien Les niet helemaal vol, kappen 50 liter diesel in Les en moeten daar 150 AUS Dollar voor afrekenen. De prijzen zijn (uiteraard) hoger aan de Gibb. Bij de pomp wijst iemand ons er op dat er nogal water onder onze auto uitkomt. Tja, we zijn net die watercrossing doorgekomen. Voor de zekerheid gooien we Les op een parkeerplek en gaan eerst maar eens koffie halen. Kunnen we zo e.e.a. weer checken. Bij het roadhouse scoren we nog een leuk hemd voor Jan en twee koppen koffie. Aldaar ook maar plassen en omkleden, want we gaan vanaf hier naar Manning Gorge. 

Om bij Manning Gorge te komen moet je bij het roadhouse eerst de toegang betalen. De nationale park pas die ik gekocht heb is hier niet geldig. Manning Gorge is Aboriginal eigendom. Na 20 AUS Dollar betalen is de toegang geregeld.

Na de koffie Les maar weer eens controleren. Die drupt nog altijd, maar onder de motorkap en in het bijzonder de koelvloeistof ziet er okay uit. Voor de zekerheid koop ik bij het roadhouse ook maar een fles koelvloeistof. Wie weet.

Vanaf het roadhouse is het nog 7 km naar de parkeerplaats voor Manning Gorge. Daar Les geparkeerd en onze spullen gepakt. Om bij Manning Gorge te komen moet je eerst de rivier overzwemmen. Bij de rivier kun je voor je spullenboel gebruik maken van een over de helft gesneden vat. Je spulletjes erin en het halve vat drijvend met je mee op je zwemtocht over de rivier. Allemaal prima gelukt. Aan de overkant gaan de wandelschoenen aan en beginnen we aan onze 2,5 km wandeltocht (categorie 4) naar de waterval. Daar doen we een uurtje over en worden dan beloond met weer een prachtige waterval en waterpoel. Het is lekker afkoelen en ik zwem er naar de waterval. Kom onder het zwemmen tussen de rotsen een slang tegen, dus waar ik dacht eventueel de rotsen op te klimmen, houd ik het bij zwemmen en laat de slang voor wat ie is bij de rotsen. Geen idee wat voor slang het was. Ik krijg het nog druk met m’n slangenboekje.

Na zwemmen en voldoende foto’s beginnen we weer aan onze terugtocht. Het is weer een warme dag vandaag, maar we gaan toch lekker vlot. Onze Les zit toch wel een beetje in ons achterhoofd. Mochten we hulp nodig hebben, zouden we tot 3 uur bij het roadhouse terecht kunnen. Na de 2,5 km hebben we de mazzel dat er net iemand 2 lege tonnen naar de overkant komt brengen. Waarom? Geen idee, misschien had ie zin in een stukkie zwemmen, want na het afleveren van de tonnen zwemt ie terug. Scheelt ons een keertje op en neer, want er zijn maar een paar tonnen en je kunt dus de pech hebben dat die door anderen al mee naar de overkant zijn genomen. Wij mikken onze spulletjes weer in een ton en zwemmen weer de rivier over. Koelt wel weer lekker af. Aldaar checken we eerst Les. Alles normaal, ziet er okay uit. Ineens tijd genoeg voor nog een picknick. 

Tegen 3 uur beginnen we dan aan de laatste etappe van vandaag, nog 70 km naar de Bell Gorge Wilderness Lodge. Daar komen we ruim voor zonsondergang aan. Melden ons bij de receptie en krijgen tent nummer 1 toegewezen. Een meer dan luxe tent met een fijne veranda met twee lounge stoelen. Daar eerst nog even lekker gezeten en van de zon genoten. Dan toch maar even onze rommel uit Les halen en ons helemaal installeren in onze tent. Eenmaal donker melden we ons om half 7 voor het diner. Weer een prima maaltijd.

Kletsen na het eten bij het kampvuur nog wat na met medereizigers en kuieren vervolgens weer helemaal happy naar onze tent. Het wordt weer een koude nacht zo te voelen. Extra dekentje er gelijk maar bij en Jan heeft weer met zijn muts op geslapen. Het is wel heerlijk slapen….

Woensdag, 31 mei 2023 – Bell Gorge

Vandaag geen getob; alle tijd van de wereld. Na een koude nacht zitten we om 7 uur alweer wel aan het ontbijt. Prima verzorgd allemaal. Voor ons staat ook al een tasje met onze lunch klaar om mee te nemen. Lekker makkelijk. Na het ontbijt eerst nog even lekker hangen op onze veranda in de ochtendzon. Vannacht zijn we allebei trouwens wel wakker geworden van iets dat langs onze tent sprong. We denken een wallabie, maar hebben het niet gezien om dat met zekerheid vast te kunnen stellen. 

We verzamelen ook al wel weer vlot onze spulletjes voor vandaag en springen om 9 uur in Les om naar Bell Gorge te gaan. De route begint al vlot met overstekende wallabies. Kijk, dat is altijd een goed begin. Na een kleine 10 km slaan we rechtsaf richting Bell Gorge. Dat is dan nog een 30 km rijden. Na 20 km komen we bij een watercrossing. En wat vinden we daar… een kentekenplaat!!!!

Dat verdient even wat toelichting: Wij (met name ikke) zijn verzamelaars. En we verzamelen ouwe rommel. Van de meest kleine dingen kan ik al helemaal blij worden. In onze garage heb ik een prikbord met allerlei frutsels die ik onderweg bewaar. Dat kunnen toegangskaartjes zijn, ansichtkaarten, speldjes, you name it… het gaat mee naar huis. Af en toe ook wat exotischer spul en dan wordt de douane Schiphol een uitdaging, maar over het algemeen onschuldig verzameld materiaal. Deze vakantie reist er al een hele tijd een tasje mee in de auto waar af en toe weer wat ingemikt wordt. Zo hebben we stukken drijfhout verzameld die we langs de Katherine river gevonden hebben, stenen, kaketoe veren, schors van de paperbark boom en magneetjes. Magneetjes verzamelen is ook een sport geworden. 

Voor de Gibb hadden we onze ogen gespitst op een kentekenplaat. Die worden hier weleens verloren en eindigen bij de roadhouses en lodges tegen muren als ze gevonden worden. Wij hebben inmiddels in Dongen ook al wel wat kentekenplaten verzameld, met tot nu toe de mooiste uit Alaska. Maar… die hebben we daar gekocht. Het leukste blijft zelf vinden. De gevonden mok uit de Okavango delta (Botswana) heeft een ereplaats in de garage. Schoonmaken is uit den boze!! 

En dan hier… bij Bell Gorge… vinden we een West Australië kentekenplaat. Joehoeee!!!! Onze dag kan echt niet stuk nu. En dit exemplaar heeft wel wat meegemaakt zo te zien. Hoppa in de auto en mee . 

Helemaal happy gaan we door naar Bell Gorge. Daar de rugzak, waterschoentjes en camera weer mee en is het 1,5 km wandelen naar de waterval. Gelijk prachtig. Je komt bij de bovenkant van de waterval aan. Daar kun je de rivier met wat klauterwerk oversteken. Aan de andere kant klimmen we eerst de heuvel op, om deze aan de andere kant via rotsen en het betere klim en klauterwerk weer af te dalen. Je komt dan bij de waterpoel aan de onderkant van de waterval. Het is er prachtig. En, heerlijk zwemmen. Beetje koud, maar helemaal prima. Waar ik normaal gesproken een koukleum ben, ben ik er de laatste dagen allemaal zo doorheen. Gewapend met de GoPro zwemmen we samen naar de waterval. Echt, helemaal top. We hebben alle tijd vandaag, dus nemen ruim de tijd bij de waterval. Echt lekker gezwommen en deze keer geen slang tegengekomen. 

Eenmaal uitgekeken en gezwommen klimmen we de heuvel weer op en komen zo weer bij de bovenkant van de waterval. Daar weer voorzichtig met al onze spullen naar de overkant en de 1,5 km terug naar de parkeerplaats. Wat een mooie tocht. 

We karren op ons gemak terug richting onze lodge. Maken nog een korte stop bij het Imintji roadhouse. Mijn maat shirtje is helaas uitverkocht. 

Eenmaal weer uitgekeken bij Imintji nog een laatste kilometer naar onze lodge. Daar zijn we lekker op tijd terug. Het is er nog rustig. We zakken op onze veranda en genieten na van deze trip. Na lekker douchen is het weer lekker eten bij de lodge. Onze kok is een Nederlander; Harm. Op veel plekken komen we jongeren tegen die werken en reizen. Een prima combi en dan zou ik willen dat ik 30 jaar jonger was (hoewel ik er natuurlijk nog steeds als 23 uit zie ). We kletsen bij met Harm en kruipen daarna nog even lekker bij het kampvuur. 

Met z’n tweetjes zitten we zo nog even lekker van de dag na te genieten als een van de andere reizigers besluit om van alle stoeltjes die er vrij zijn, die naast mij te kiezen. 

Nou wil het geval dat er volgens ons een bus met wat bijzondere reizigers vanavond hier zijn. In Brabant zouden we zeggen: ‘Die zèn nie hillemoal precies’. Of: ‘Doar zitte wel een poar halve bij’. De dame naast mij valt in die categorie, maar is super vriendelijk. Ze zet het op een kletsen over wat ze zojuist meegemaakt heeft: toen ze een plas moest doen in haar tent, trof ze een kikker onder de bril in de pot. Ze is ruim 5 minuten aan het vertellen geweest over die kikker en het plasgebeuren. Ik kreeg zo de slappe lach van het beeld en geluid naast mij, dat Jan me na 5 minuten helemaal bij mekaar kon vegen van het lachen. Ik kon er niks aan doen, het was te grappig allemaal…

Eenmaal uitgelachen zakken we terug naar onze eigen tent. Inspecteren de toiletpot, poetsen tandjes en duiken weer diep onder de dekens voor weer een koude nacht. Wat een heerlijke dag.

De wallabie op de foto hieronder even uitvergroten, dan zie je z'n kleintje in de buidel zitten